อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง

หนังสือเล่มนี้เปี่ยมด้วยความถวิลหาอาวรณ์ เป็นการกลับไปสู่วันคืนแสนสุขงดงามที่ไม่มีอยู่จริงอีกต่อไป ดูจะคล้ายกับนิยายรักนักศึกษาฉบับอ่อนโยนด้วยภาษารื่นหวาน แต่จากความนำและประวัติผู้เขียนที่นำเนื้อเรื่อง ก็ทำให้เราทราบได้ว่าเรื่องเล่าเหล่านี้ก็เป็นเรื่องของ "ฉัน" ของผู้เขียนเช่นกัน ธันวาไปเรียนภาควิชาภูมิศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เช่นเดียวกับผู้เขียน และการอ่านเพียงไม่นานก็เกิดความรู้สึกได้ว่าผู้เขียนได้บรรลุผลที่บอกเราไว้ตั้งแต่ต้นจริง ว่าความตั้งใจในการเขียนนิยายเล่มนี้ก็คืออยากเก็บเรื่องราวมารวมไว้ในที่ๆ เขาจะมั่นใจว่ามันจะไม่โรยไปตามกาลเวลา

ถ้าเป็นจิตกรอิมเพรสชั่นนิสม์ ผมจะวาดเรื่องที่อยากเล่าในนิยายเล่มนี้ไว้บนเฟรมผ้าใบผืนใหญ่เพียงภาพเดียว แล้วตั้งชื่อมันว่า “อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง” ผมจะปัดๆ ป้ายๆ สีน้ำมันด้วยเกรียง ใส่สีสดๆ ให้อารมณ์กระฉับกระเฉงรื่นเริง ใครมองแล้วก็แจ่มใส่มีชีวิตชีวาทว่าอบอุ่น ผมจะปาดเกรียงอย่างหยาบๆ ให้ภาพทั้งภาพพร่าเลือนเหมือนเวลาเราฝันถึงอดีตที่สวยงาม

ภาพนั้น : เรือนไม้ชั้นเดียว หลังคามุงกระเบื้องดินเผา แลดูเก่าคร่ำคร่า บนระเบียงหน้าบ้านมีโต๊ะไม้ตัวใหญ่ตั้งอยู่ริมขวาสุด กลางเรือนมีบันไดเตี้ยๆ สองสามชั้น ดอกกุหลาบหนูสิบกระถางบานอยู่หน้าระเบียง กุหลาบหนูดอกเล็กๆ ให้สีเหลือง สีชมพู สีส้ม และสีแดง ลานกว้างหน้าเรือนไม้มีต้นมะยมใหญ่ยืนให้ร่มเงาและลูกมะยมดก ทั้งที่อยู่บนกิ่งก้านและที่ระร่วงกราวอยู่บนลานดินสีแดง ฉากหลังของภาพเป็นเนินเขาด้านทิศตะวันตกของดอยสุเทพปลายฤดูฝน

ทว่าผมเป็นเพียงคนเริ่มต้นเขียนหนังสือ อย่างตั้งใจที่สุด ก็ได้แต่วาดภาพในใจออกมาให้ได้บรรยากาศใกล้เคียงกับที่นึกฝันไว้ โดยใช้อักษรแทนสีน้ำมัน ใช้ปากกาแทนเกรียง ใช้แผ่นกระดาษแทนเฟรมผ้าใบ ภาพวาดนั้นไม่อาจปรากฏแก่สายตา คุณจะมองเห็นก็โดยการอ่านหากคุณจะได้อ่านมันจบลง หรือเพียงบางบทบางตอน ภาพจากตัวหนังสือและถ้อยคำยาวเหยียด บรรยายฉากและชีวิตในห้วงเวลาหนึ่ง....ฯลฯ