ดั่งสลักและขัดเงา

[…] ความรู้ทั้งมวลในประเทศของเราไม่ได้ผ่านบทสนทนา ถกเถียง และโต้แย้งอย่างจริงจังความรู้ที่เราได้มาจากการศึกษาเน้น ‘อะไรก็ไม่รู้’ มาตลอด ด้วยเหตุนี้ เราจึงคิดได้ไม่ไกลและไม่ก้าวหน้าอย่างที่ควรจะเป็น เรายังคงเป็น ‘ผู้จำ’ ความจริงเพียงชุดเดียว และไม่ใช่ ‘ผู้รู้’ และ ‘ผู้ริเริ่ม’ ของใหม่ บนรากฐานเก่าได้ในหลายหรืออาจจะทุกกรณี […]

[…] คุณูปการของการสนทนา ถกเถียง และโต้แย้ง นอกจากจะไม่ใช่ท่าทีก้าวร้าวแล้วยังทำให้มนุษย์เติบโตขึ้นพร้อมทั้งยังติดเครื่องมือให้เราทำความเข้าใจสิ่งที่เราไม่รู้จักก่อนที่จะตัดสินและตัดสินใจตัดสัมพันธ์กับผู้ที่คิดต่าง และใช้ความรุนแรงต่อสิ่งที่เราไม่อาจเข้าใจได้ในทันที […]

[…] ผู้อ่านคงเห็นได้เองว่าอาจารย์สุวรรณาไม่ใช่ผู้วิเศษที่ลงมาโปรดโลก ไม่ใช่ปราชญ์ที่พูดสิ่งใดล้วนจริงอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ใช่ศาสดาทั้งทางจิตวิญญาณและทางการเมืองอาจารย์เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ปรานีศิษย์ เป็นเพียงครูที่ขยับแว่นตั้งคำถามกับความเป็นไปของลูกศิษย์และโลก โดยไม่ลืมที่จะเป็นแรงบันดาลใจในการทำงานของทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอาจารย์ […]

บางส่วนจาก บทบรรณาธิการ | คงกฤช ไตรยวงศ์ และ รชฏ สาตราวุธ

[…] หนังสือเล่มนี้ได้มอบสิ่งมีคุณค่ายิ่งแก่ชีวิตคนคนหนึ่งที่สอนหนังสือมาเกือบตลอดชีวิตครูได้เห็น ‘เงาจางๆ’ ของตนเองในชีวิตของศิษย์ ครูได้เห็น ‘เมล็ดพืช’ ที่ได้ไปแตกหน่องอกงามในจิตใจและปัญญาของเธอ ครูได้เป็น ‘กระจก’ ที่เธอใช้ส่องสะท้อนดูตนเองทั้งเงา เมล็ดพืช และกระจก ได้มีส่วนช่วยพวกเธอให้ค้นพบตนเอง พัฒนาตนเองให้งอกงามอย่างหลากหลาย […]

บางส่วนจาก เสียงจากศิษย์คือดนตรีแห่งเสา | สุวรรณา สถาอานันท์