ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง

เมื่อฝนตกก็เปียกถึงจิตเมื่อฟ้าร้องก็สะเทือนไปถึงใจ

เมื่อถูกตำหนิโลกก็เหมือนจะถล่มทลาย

ต่อเมื่อมีปัญญาปลุกใจให้ตื่นรู้จนเป็นอิสระจากกิเลสและอวิชชาได้

เราจึงจะเป็นอิสระจากโลกอย่างแท้จริง

เมื่อถึงเวลานั้นฝนตกก็ไม่ต้อง ฟ้าร้องก็ไม่ถึง

ความสุขสงบเย็นอย่างแท้จริงจะบังเกิดขึ้นในที่สุด

(พระไพศาล วิสาโล)



ถ้าเพียงแต่ยอมสละเวลา “มองย้อนดูข้างใน”

ย่อมจะเห็นได้โดยไม่ยากเลย แต่ก็อีกนั่นแหละ

การมองย้อนเข้าข้างในมันไม่ชวนสนุก

แล้วยังชวนให้น่ากลัวเมื่อนึกว่าอาจจะพบ “อะไร”

ที่ไม่อยากพบหรือได้รู้ “อะไร” ที่ไม่อยากรู้ ก็เลย...

อย่ามองอย่าดูมันเสียดีกว่า...ปล่อยมัน

ยอมให้มันเป็นทาสของความเหงา ความเบื่อต่อไป

(รัญจวน อินทรกำแหง)