ไม่มีโทรศัพท์และเครื่องปรับอากาศ

ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยน เรื่องราวในอดีตและความรู้สึกต่างๆ เหล่านี้ล้วนเคยเกิดขึ้นจริง เช่นเดียวกับความเรียงแต่ละเรื่องที่เขียนขึ้นจากชีวิตจริงปะทะเผชิญอารมณ์ สุข ทุกข์ อุ่น หนาว มาด้วยรอยยิ้มและบาดแผลบางสิ่งเลือนละลายไปแล้ว แต่บางเรื่องยังคงเต้นเร่าอยู่ในความทรงจำทั้งสิ้นทั้งปวงคือแรงดึงดูดและผลักดันให้ชีวิตดำเนินวิถีของมันไปเป็นฟืนไฟที่จุดขึ้นด้วยแรงปรารถนา

และบางครั้งบางคราเผาผลาญตัวเอง

ความเรียงชุดนี้เขียนในช่วงปี 2547-2549 คัดสรรจากคอลัมน์ ‘เต้นรอบกองไฟ’ ในนิตยสาร GM และ being there ใน IMAGE เป็นช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อของการงาน สัมพันธภาพโดยเฉพาะทัศนคติที่นับว่ายิ่งหักเหออกจากกระแสหลักจะไปทางไหน หรือมองเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์หรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่คนหนุ่มสาวต้องมาเสียเวลากังวลมากมายคิดแล้ว รู้สึกแล้ว ลองลุยกับมันสักตั้ง ลองใช้แรงกำลังให้สุดแรงไปไม่ได้ก็ดิ้นรนหาหนทางใหม่ โลกมีทางใหม่ๆ เกิดขึ้นทุกวันใช่—เกิดขึ้นด้วยรอยเท้า และการแผ้วถางของมนุษย์

‘ไม่มีโทรศัพท์และเครื่องปรับอากาศ’ พิมพ์ครั้งที่ 4 แน่นอนว่าถ้าไม่มีผู้อ่าน ผู้เขียนและหนังสือย่อมไม่มีชีวิต __วรพจน์