นักจิบแสงจันทร์

หลายปีผ่านไป ผมยังอ่านและเขียนเรื่องสั้น
ในฐานะนักอ่านที่ไม่มีวันเกษียณ ภาพชายคนหนึ่งในนิยายขนาดสั้น
คนปลูกต้นไม้ ผุดขึ้นมาในใจ วันแล้ววันเล่าที่ชายคนนั้นก้มหน้าก้มตาปลูกต้นไม้
จนกระทั่งทุ่งโล่งกลายเป็นป่ากว้าง เขาไม่เคยถามตัวเองด้วยซ้ำว่า
คาดหวังอะไรกับสิ่งที่ทำ เขาอาจลงมือปลูกด้วยความรัก
แน่นอน เมื่อความรักผลิบานในหัวใจ
ไม้ทุกต้นที่เขาปลูกลงบนดินย่อมก่อเกิดเป็นความสุข
สุดท้ายแล้วจะส่งผลใดต่อโลกที่เขาอาศัย
และคนอื่นๆ บนโลกเดียวกันนั้น เป็นเรื่องของอนาคต
ความรักไม่ต้องการคำตอบ และไม่สนใจคำถาม ไม่มีอดีตและอนาคต
หากเป็นนาทีปัจจุบันที่ได้สัมผัส จับต้อง และลงมือทำ