เจ้ายุทธจักรดนตรีไทย ***หนังสือหมด***

เรื่อง เจ้ายุทธจักรดนตรีไทย นี้เสนอเรื่องราวของยอดฝีมือในยุทธจักรดนตรีไทยและความจริงอันอยู่เบื้องหลังการประชันระนาดเอกในภาพยนตร์เรื่อง “โหมโรง” เรื่องของพระยาเสนาะดุริยางค์ (แช่ม สุนทรวาทิน) ตัวตนจริงของ “ขุนอินทร์” และเรื่องของพระยาประสานดุริยศัพท์ (แปลก ประสานศัพท์) ตัวตนจริงของ “ครูเทียน” นั้นปรับปรุงเพิ่มเติมจากบทความที่เขียนลงนิตยสาร ศิลปวัฒนธรรม ส่วนเรื่องความยิ่งใหญ่ของครูหลวงประดิษฐไพเราะนั้นเขียนขึ้นใหม่ทั้งหมดและยังไม่เคยพิมพ์เผยแพร่มาก่อน โดยได้เขียนเรื่องของพระประดิษฐไพเราะ (ครูมีแขก ดุริยางกูร) ไว้ข้างต้นด้วย เพราะเป็นบุคคลสำคัญของดนตรีสำนักประดิษฐไพเราะ ทั้งยังมีเรื่องของครูช้อย สุนทรวาทิน อัจฉริยะศิลปินดนตรีตาบอดและครูท่านอื่นตลอดจนเรื่องอื่นๆ รวมอยู่ด้วย ดังนั้น จึงมีข้อมูลด้านประวัติการดนตรีไทยในแง่มุมต่างๆ อยู่หลากหลาย อ่านสนุก น่าสนใจ

ในการเขียนนั้น เขียนไปตามแรงบันดาลใจและความรู้สึกนึกคิดในแต่ละช่วง ต่างเวลากัน ทำนองเขียน (style) จึงออกจะต่างกันไปด้วย ซึ่งผู้อ่านพอจะรับรู้ได้เมื่ออ่านในแต่ละช่วงแต่ละตอน

เนื้อหาค่อยข้างจะหนักไปทางเรื่องของพระยาเสนาะดุริยางค์ เพราะท่านถูกแต่งให้เป็น “ขุนอินทร์” ตัวร้ายในเรื่อง “โหมโรง” ซึ่งบางเรื่องคลาดเคลื่อนไปจากความจริงมาก จึงต้องการให้ผู้อ่านทราบเรื่องจริงที่ถูกต้องเสริมความสนุกในภาพยนตร์ด้วย ช่วยให้ผู้อ่านได้ข้อมูลรอบด้านสมบูรณ์ยิ่งขึ้น โปรดคิดว่าเป็นการ “ร่วมด้วยช่วยกัน”

ส่วนเรื่องของพระยาประสานดุริยศัพท์ พระประดิษฐไพเราะและหลวงประดิษฐไพเราะนั้น เสนอข้อมูลและการวิเคราะห์วิจารณ์ในแง่มุมต่างจากที่ผู้อื่นเคยเขียนกันมา เพื่อขยายพรมแดนแห่งความรู้ด้านบุคคลในประวัติการดนตรีไทยให้กว้างออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลวงประดิษฐไพเราะนั้นมุ่งแสดงความยิ่งใหญ่ของท่านซึ่งมีมากกว่าที่ปรากฏในภาพยนตร์มากนัก

นอกจากเรื่องราวที่เสนอผ่านตัวอักษรแล้ว ยังมีวีซีดี (VCD) เพลงปี่พาทย์ประกอบหนังสือเล่มนี้อีกด้วย เพื่อให้ผู้อ่านได้เห็นภาพและฟังเสียงการบรรเลงปี่พาทย์ทั้งแบบบรรเลงรวมวง เดี่ยวระนาดเอก และการบรรเลงระนาดเพลงเชิดต่อตัว ซึ่งสมบูรณ์ชัดเจนกว่าในภาพยนตร์เรื่องโหมโรง ให้ทั้งความรู้และความบันเทิงอันทรงคุณค่าอย่างรอบด้าน

อนึ่งในปี พ.ศ. ๒๕๕๙ นี้ ครบรอบ ๑๕๐ ปีแห่งชาตกาลของพระยาเสนาะดุริยางค์ ผู้เขียนจึงขอให้หนังสือนี้เผยแพร่เกียรติคุณของท่าน ทั้งเป็นมาลัยบูชาพระคุณของหลวงประดิษฐไพเราะและพระยาเสนาะดุริยางค์ ซึ่งเป็น “อาจารย์ปู่” ของผู้เขียนทั้งสองท่าน พระยาประสานดุริยศัพท์นั้นเป็นครูของหลวงประดิษฐไพเราะและศิษย์ผู้พี่ของพระยาเสนาะดุริยางค์ เป็นปรมาจารย์ดนตรีไทยคนสำคัญท่านหนึ่งจึงขอน้อมคารวะไว้ด้วยในโอกาสนี้

ถาวร สิกขโกศล