Afternoon Palette แดดบ่ายวันนี้มีสีเหมือนเธอ /ภมุ ภามุ

Afternoon Palette แดดบ่ายวันนี้มีสีเหมือนเธอ

รวมเรื่องราวของ ‘เธอ’ ผู้มีตัวตนอยู่แค่ในความทรงจำ แต่เจือจางตลอดกาลอยู่ในเฉดสีรอบตัว เล่าผ่านโค้ดสี Hex และชื่อกำกับ ผสมพิกเมนต์ของคำสารภาพรักจาก ‘ฉัน’ ผู้มองเห็นสีของเธออยู่ในทุกที่ยกเว้นปัจจุบัน

.

หลงใหล เจ็บปวด อับอาย เสียสติ โง่งม วนเวียนอยู่ในวงจรที่เรียกว่ามูฟออนเป็นวงกลม คือสารพัดที่การตกหลุมรักทำให้เราเป็น ความรักอาจมีความสามารถพิเศษในการบีบบังคับให้เราใช้งานหัวใจตัวเองให้หดหู่ที่สุด ร้องขอคำตอบรับรักแม้จะไม่เคยรู้สึกว่าคู่ควร เรียกหาสีรุ้งจากใครบางคนที่ยินดีจะมอบให้เพียงสีเทาทะมึน สีของสายลมที่ไม่มีวันได้ครอบครอง สีของความรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้ ความคิดถึงที่ได้กลับมาเพียงคำปฏิเสธ สีของความปรารถนาที่ไม่มีวันถูกเติมเต็ม

.

มันจึงไม่แปลกอะไร หากเรามองเห็นสีของเขาอยู่ในทุกสถานที่ที่ไป แต่ไม่เคยมองเห็นสีของตัวเองปรากฏอยู่ ณ ที่ใดเลย

.

เกี่ยวกับผู้เขียน

ภมุ ภามุ นิยามตัวเองเป็นมนุษย์กลัวผีเสื้อมือเฉาที่ปลูกดอกไม้ไม่เคยสำเร็จ หลังจากพยายามจนเลิกพยายามจึงหันมาวาดรูปดอกไม้เป็นกิจวัตร เสพติดทะเลสัปดาห์ละห้าวัน นั่งมองละอองน้ำพุ่งจากสปริงเกอร์เป็นงานอดิเรก ร้องไห้ในบางคืนที่ฝนตกหนัก เปลี่ยนสีที่ชอบทุกสองอาทิตย์ รักวาฬเพชฌฆาตมากกว่าแมว ชอบคุยกับคนแปลกหน้า เป้าหมายของชีวิตมีอย่างเดียวคือการรอวันที่จะได้ไปเกิดใหม่เป็นบรอกโคลี เพราะอยากเจ็บปวดน้อยลงกว่านี้หน่อย สดุดีความเป็นเด็ก ตั้งคำถามกับการเป็นผู้ใหญ่ และต่อต้านการเติบโตไปเป็นใครที่ไม่ใช่ตัวเอง

.

บางส่วนจากในเล่ม

ความเปราะบางเป็นเรื่องธรรมดา

น้ำตาไม่ใช่ของมีค่าขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องหวงแหนแอบซ่อนเพื่อใคร

เมื่อเจอมุมปลอดภัย เราอ่อนไหวได้เท่าที่ต้องการ

ชีวิตของผีเสื้อและดอกไม้นั้นแสนสั้น

คงไม่ดีหากใช้วินาทีเหล่านั้นไปกับการเสแสร้งเข้มแข็ง